Fizjoterapia Choroba Scheuermanna a przewlekłe zespoły bólowe kręgosłupa u młodzieży i młodych dorosłych - Fizjoterapiaonline.pl

Materiały multimedialne

//pokaż wszystkie // wstecz

Fizjoterapia

pomniejszpowiększ

X Jubileuszowy Interdyscyplinarnego Kongresu Naukowego Przewlekłe zespoły bólowe narządu ruchu u młodzieży i młodych dorosłych. Warszawa 19-20 listopada 2010 r. - Choroba Scheuermanna a przewlekłe zespoły bólowe kręgosłupa u młodzieży i młodych dorosłych


Andrzej Nowakowski

Klinika Chirurgii Kręgosłupa, Ortopedii Onkologicznej i Traumatologii

Uniwersytet Medyczny w Poznaniu

Choroba Scheuermanna a przewlekłe zespoły bólowe kręgosłupa u młodzieży i młodych dorosłych

Choroba Scheuermanna jest piersiową lub piersiowo-lędźwiową hyperkifozą spowodowaną sklinowaniem trzonów kręgowych u dzieci w okresie młodzieńczym.

Występowanie ocenia się na 1% do 8% z przewagą u chłopców.

Dokładna przyczyna zaburzeń wzrostowych płytek krańcowych kręgów w kifozie młodzieńczej jest dotychczas nieznana, aczkolwiek aspekt genetyczny zdaje się odgrywać kluczową rolę.

Kryteria diagnostyczne kifozy młodzieńczej (Typ I - klasyczny)

Sklinowanie >5° jednego lub więcej kręgów na szczycie kifozy w części piersiowej kręgosłupa, nieregularności płytek krańcowych, zwężenie przestrzeni międzytrzonowej, progresja kifozy piersiowej. Występowanie guzków Schmorla nie jest objawem patognomonicznym.

Atypowa postać choroby Scheuermanna (Typ II) dotyka kręgosłupa lędźwiowego lub połączenia piersiowo-lędźwiowego. Zaburzenia wzrostowe płytek krańcowych bez znacznego sklinowania trzonów kręgowych prowadzą do utraty lordozy lędźwiowej lub nawet niewielkiej kifozy.

Głównymi objawami kifozy młodzieńczej (kyphosis juvenilis) są: ból krzyża oraz względy kosmetyczne.

Ból w "okolicy" kifozy występuje najczęściej, podczas ćwiczeń lub nadmiernie długiego siedzenia. W późniejszym okresie dolegliwości bólowe mogą wystąpić w obrębie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego (wtórna hyperlordoza szyjna i lędźwiowa).

Ból krzyża występuje głównie podczas dnia lub aktywności fizycznej związanej
z dźwiganiem. W klasycznej postaci kifozy młodzieńczej (Typ I ) z poważną kifozą piersiową ból ma miejsce głównie na szczycie skrzywienia i proksymalnie (dogłowowo) względem niego (T1-T8). Należy podkreślić, że wprawdzie intensywność bólu nie zależy od lokalizacji szczytu kifozy, to jednak reakcje bólowe są najczęściej proporcjonalne do wielkości kifozy.

W Typie II choroby Scheuermanna (kifoza lędźwiowa) ból kręgosłupa występuje znacznie częściej. Chorzy z tym typem kifozy mają pewną skłonność do rozwoju stenozy lędźwiowej, a u wielu z nich stwierdza się predyspozycję genetyczną deformacji (wywiad rodzinny).

Ważne są też poprzedzające złamania, infekcje i zaburzenia neurologiczne, które należy wykluczyć.

Leczenie zachowawcze u większości chorych z kifozą młodzieńczą jest nieoperacyjne. Zabiegi fizykalne i ćwiczenia izometryczne mięśni grzbietu i brzucha mogą okazać się pomocne w zwalczaniu bólu, ale nie korygują deformacji.

Stosowanie gorsetu ma uzasadnienie w korektywnych deformacjach kifotycznych > 45°, z co najmniej rocznym przewidywanym zakończeniem wzrostu kostnego. Stosowanie gorsetu nie ma większego sensu w okresie krótszym niż 18 miesięcy.

Wskazania do leczenia operacyjnego nie są jasno zdefiniowane. Absolutnym wskazaniem do leczenia chirurgicznego jest deficyt neurologiczny na skutek progresji kifozy (paraparesis spastica), protruzja krążka międzykręgowego oraz inne patologie śródrdzeniowe.

Relatywnymi (względnymi) wskazaniami do leczenia operacyjnego kifozy młodzieńczej są: gwałtownie postępujące poważne skrzywienia (kifoza >70°). Utrzymujący się przewlekły ból niereagujący na leczenie nieoperacyjne, oczekiwania kosmetyczne (w poważnej deformacji).

Korekcja kifozy z dostępu tylnego, zastosowanie instrumentarium i spondylodeza jest obecnie standardem postępowania u większości chorych.

W poważnych sztywnych deformacjach przebiegających z przewlekłym uporczywym bólem należy rozważyć uwolnienie przednie i tylną stabilizację wielosegmentową.

Ryzyko licznych śródoperacyjnych i pooperacyjnych powikłań powinno skłaniać chirurgów do podejmowania wyważonej decyzji za i przeciw operacji.

Komentarze

brak komentarzy, skomentuj jako pierwszy

Dodaj komentarz
Treść: *
Autor: *