III
Wiosna z Fizjoterapią Cykliczne Sympozjum Studenckich Kół Naukowych nt.
Rehabilitacja w Geriatrii Warszawa, 3 kwietnia 2009 r.
Jakub Stolarski, Sebastian Wójtowicz, Beata Mielańczuk
OCENA PRZYDATNOŚCI WYBRANYCH METOD FIZJOTERAPII WE WCZESNYM ETAPIE
LECZENIA USZKODZEŃ OGNISKOWYCH U CHORYCH PO UDARZE NIEDOKRWIENNYM
MÓŻDŻKU - DONIESIENIE WSTĘPNE
Klinika Neurologii II Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Kierownik Kliniki: prof. nadzw. dr hab. med. Jan Kochanowski
Studenckie Koło Naukowe Fizjoterapii przy Zakładzie Rehabilitacji Oddziału Fizjoterapii
II Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Opiekun Koła: dr n. med. Dariusz Białoszewski
Wstęp. Udary niedokrwienne móżdżku stanowią 6-10% udarów niedokrwiennych mózgowia, występują u pacjentów między 50 a 80 rokiem życia. Celem pracy była ocena przydatności wybranych metod fizjoterapii oraz porównanie wyników dwóch programów usprawniania u pacjentów po udarze niedokrwiennym
móżdżku. Materiał i metody. Badaniami objęto 35 pacjentów z udarem niedokrwiennym móżdżku, przydzielonych losowo do następujących grup: Grupa I - pacjenci rehabilitowani metodami PNF i NDT Bobath; Grupa II - pacjenci poddani terapii według standardowego modelu usprawniania po udarze mózgu z włączeniem ćwiczeń równoważnych. Do oceny stanu pacjentów zastosowano skalę równowagi Berga, funkcjonalny test sięgania oraz analizowano samoocenę jakości życia według protokołu Rotterdam Symptom Checklist. Pomiary wykonywane były przed rozpoczęciem programu fizjoterapii i po jego zakończeniu.
Wyniki. Średni wynik Skali Równowagi Berga w Grupie I po zakończeniu usprawniania wyniósł 43,47 pkt (pacjenci niezależni, chodzący samodzielnie), a w Grupie II - 37,56 pkt (pacjenci częściowo zależni, chodzący z pomocą). Przed terapią pacjentów z obu grup zakwalifikowano do grupy z 4-krotnie
podwyższonym ryzykiem upadków (wynik <15 cm). W teście sięgania, po terapii pacjenci z Grupy I osiągnęli średni wynik 23,06 cm kwalifikujący do przedziału osób z ryzykiem upadków podwyższonym dwukrotnie, zaś u pacjentów z Grupy II z średnim wynikiem 12,25 cm ryzyko upadków nie zmniejszyło się. W Grupie I
po ukończeniu programu terapii dolegliwości takie jak zmęczenie, nudności, bóle i zawroty głowy zgłaszało 20,78% pacjentów, a w grupie II - 89,05% pacjentów.
Wniosek. Zastosowanie w badanej grupie chorych metod PNF i NDT Bobath zwiększyło dynamikę poprawy ich sprawności funkcjonalnej oraz pozwoliło obniżyć ryzyko upadków i polepszyć samoocenę jakości życia.
brak komentarzy, skomentuj jako pierwszy
