Podczas szkolenia przedstawimy cztery koncepcje manipulacji wisceralnych.
Jean-Pierre Barral, Georges Finet and Christian William, William i Michael Kuchera, Frank Chapman
Wszystkie cztery koncepcje pomimo różnic w ich podejściu do terapii bazują na wspólnym mianowniku jakim jest anatomia i połączenia funkcjonalne oraz strukturalne w ciele.
Manipulacje wisceralne według Barral’a.
Praca według metody JP Barral’a jest standardowym podejściem osteopatycznym w Europie. Barral postrzega organy wewnętrzne w sposób mechaniczny. Według niego organy tworzą połączenia na podobnej zasadzie jak stawy w układzie parietalnym, z innymi organami lub ze strukturami układu ruchu. Tak jak w stawach dwie składowe poruszają się względem siebie w określonych kierunkach oraz zakresach ruchu. Ruch ten odbywa się przy minimalnej sile tarcia dzięki płynom surowiczym. Od strony zewnętrznej organy pokryte są warstwą powięzi zwanej otrzewną, opłucną i osierdziem, które tworzą jeszcze gładszą powierzchnię ślizgu.
Organy nie poruszają się względem siebie przypadkowo, ich ruch podlega pewnym regułom. Organy łączy razem tkanka łączna natomiast jej zgrubienie tworzy dla organów system zawieszenia – te zgrubienia nazywamy krezkami, sieciami i więzadłami. Struktury te ograniczają i warunkują ruch narządów wewnętrznych – podobnie jak w stawach układu lokomocyjnego ich ruch jest zdefiniowany przez więzadła i napięcie torebek stawowych.
Terapia polega na odnalezieniu dysfunkcji ruchomości oraz jej korygowania za pomocą technik przywracających ruchomość.
W ten sposób wyjaśniona zostaje koncepcja pracy z tzw motility organów.
W latach 90’ dwójka belgijskich osteopatów badało radiologicznie trzewia jamy brzusznej. Szukali on ruchomości organów względem przepony. Ich odkrycia pokrywały się z badaniami JP Barral’a. W odróżnieniu do terapii Barral’a w terapii Finet i William praca polega na wprowadzaniu korekcji poprzez otrzewną. Nie palpowano więc organów bezpośrednio jak w technikach Barrala. Panowie Finet i William nazwali swoją terapie powięziową. Sprawdzali rezultaty swoich zabiegów pod USG oraz za pomocą badań X ray. Jeśli wpłyniesz na zmianę napięcia przedniej blaszki powięzi otrzewnej , która jest powięzią i przenika ona oraz łączy wszystkie narządy wpłyniesz też na napięcie struktur, które nie są dostępne palpacji. Porównać można to do balona, który naciśniesz z jednej strony a na nacisk reaguje i odkształca się cały. Oba podejścia mają podobną skuteczność w odzyskiwaniu ruchomości organów z tą różnica że metody Finet i William działają mniej inwazyjnie niż J.P. Barral’a Wskazaniami do terapii Finet i William będą wszystkie stany chorobowe narządów przebiegające z ich strukturalnymi zmianami. Takie organy reagują zazwyczaj bólem na bezpośrednią ich kompresję.
Panowie Kuchera rozważają terapię trzewną wspominając o cyrkulacji w ich obrębie. Nie jest to więc terapia bezpośrednia w rozumieniu Barral’a ale raczej terapia naczyń krwionośnych oraz limfatycznych, które zaopatrują organy. Kuchera rozważa też wpływ na organy za pomocą oddziaływania przez włókna i zwoje autonomicznego układu nerwowego. To podejście w znaczący sposób uzupełnia pracę według jednej z poprzednio omawianych terapii. Koncepcja Kuchery jest wyjątkowo mało inwazyjna, ruchy w niej wykorzystywane są bardzo subiektywne jednocześnie jest to rzadziej używana koncepcja niż dwie poprzednie.
Ostatnia rozważana na warsztatach koncepcja pracy to metoda odruchowa Franka Chapmana. Stworzył on mapę punktów dostępu poprzez skórę. Są one postrzegane jako dobre narzędzie diagnostyczne, mogą też posłużyć do weryfikacji pracy innych technik.
